"Persist", rozdział 1, cz.2

Przygotowałam dla was kolejną część opowiadania, już z tytułem. 
"Persist" - trwać. W którymś momencie, wyda się wam odpowiedni. :3

~♥~

Przeprowadzono mi chyba setki badań. Ten sam lekarz stwierdził u mnie chyba całkowity zanik pamięci. Nie pamiętam dokładnie (ironia). Przez cały czas zadawałam to samo pytanie. Nie otrzymałam odpowiedzi, ale jedna z pielęgniarek podsunęła mi moją kartę. Przejrzałam ją wzdłuż i w szerz.

- Atena Aurelie Grace. Szesnaście lat. Wypadek samochodowy. Prawdopodobnie amnezja wsteczna. Rodzice zginęli w tym samym wypadku. Rodzeństwo – brat (5 lat), siostra (7 lat).

To były dla mnie zupełnie nowe informacje, bo dotychczas biała plama w mojej głowie zaczęła zapełniać się w większości salami szpitalnymi, a jedynymi wspomnieniami, które miałam, były rozmaite badania. To było straszne. Żadnej wiedzy. Nie wiedziałam, czy mam jakichkolwiek przyjaciół. A rodzeństwo? Dlaczego nie płakałam po stracie rodziców? Najważniejsze: Dlaczego do cholery niczego nie pamiętałam?

Po południu przyszła pielęgniarka z burzą rudych włosów. Zabrała mnie na spotkanie: "Co dalej?".

Usiadłam przy okrągłym stole, jak na razie sama. Drzwi za kobietą zatrzasnęły się. Opuszkami palców przejechałam po drewnianym blacie. Ta drobna czynność wywołała u mnie jedno, jedyne wspomnienie. Siedziałam przy podobnym stole. Jakiś mężczyzna, mówił mi, że nie jestem w żaden sposób wyjątkowa. Nikt nie jest. Że każdy z nas jest jednym z wielu. Tak jak ciąg liczb. Nieskończoność: 1,2,3,4,5...

Wtedy powiedziałam, że jest jedna jedynka, jedna dwójka i tak dalej... Że każdy jest wyjątkowy i jedyny w swoim rodzaju.

Nie wiedziałam kiedy to było. To wspomnienie było jak pociąg. Szybko mignęło w umyśle i już go nie było. Ale pozostało w tej białej plamie, zwaną moją psychiką. Do sali weszli lekarze, lekarki i te "wyższej rangi" pielęgniarki. Podniosłam głowę, przyglądając się ich twarzom. Zaczęli dyskusję. Poruszali się nerwowo i zdawkowanie. Każdy ruch był poprzedzony poprawieniem okularów, fartucha czy przekartkowaniem notatek. Usadowili się naokoło mnie, że poczułam się jakbym miała klaustrofobię. Było tu stanowczo za ciasno.

- W związku z zaistniałą sytuacją nie możemy wypuścić jej do domu babci. Należy umieścić ją w szpitalu psychiatrycznym.

Chwila... Czym był ten szpital... psychiatryczny?

Dla ludzi... chorych umysłowo?

- Ale ja nie mam problemów z psychiką – wtrąciłam się, próbując bezskutecznie ogrzać dłonie.

Lekarze odwrócili się do mnie. W ich oczach widziałam, że pokpiewają ze mnie.

- Sądzę, że powinniśmy dać Atenie zamieszkać u babci. Możemy również dać jej zezwolenie na uczęszczanie do szkoły. Podobno ma tam przyjaciół. To może przynieść lepsze skutki niż psychiatryk – kobieta oparta o framugę drzwi popatrzyła na swoich współpracowników znad okularów. – nie zawsze trzeba trzymać się "zasad".

W końcu stanęło na tym, że przenoszę się do babci. Na odchodnym cicho podeszłam do lekarki.

- Dziękuję. Chyba... nie chciałabym zostać tu dłużej.

Wciąż słaba, wchodząc po marmurowych schodach z pielęgniarką u boku, zastanawiałam się jak potoczy się moje życie. Jaka była moja babcia? Kochającą, ciepłą kobietą, czy jej zupełną odwrotnością? Surowa, pilnie przestrzegająca zasad..?

Nie chciałam zadawać więcej pytań. Nie mogłabym znieść myśli, że lekarze, jako obcy ludzie wiedzą więcej niż ja. To moje prywatne życie. Co z tego, że go nie pamiętam...