Przejdź do głównej zawartości

Postanowienia noworoczne - czy to możliwe?


Zazwyczaj po drugim tygodniu nowego roku zauważamy, że nasze postanowienia gdzieś zniknęły. Rozpłynęły się, teleportowały, cokolwiek. Nie ma. Już długo zastanawiam się, dlaczego nigdy nie umiałam trzymać się tego, co sobie postanowiłam. 
♡ Postanowienia były raczej ciężkie do wykonania.
♡ Tak naprawdę, nie zależało mi na nich.



Chyba na odwal wymyślałam coś, do czego powinnam dojść w nowym roku, co powinnam osiągnąć. Lecz sęk w tym, by  uzgodnić sama ze sobą (powodzenia), czego chcesz i na czym ci zależy. Gdy walniesz na swoją listę coś typu:
W nowym roku będę piękna i bogata!
to ciężko ci będzie to osiągnąć. Sami zniechęcamy się, gdy na drodze życia nie pojawia się nagle fortuna i miłość życia. Najlepiej zacząć od czegoś prostego, od istotnego celu, który jest dla nas ważny, osobisty. Kiedy wiemy do czego dążyć, wiemy też jak mamy to osiągnąć.
Co nie zmienia faktu, że nie jestem fanką postanowień noworocznych. Wyznaję filozofię, że jeżeli coś ma się w moim życiu zdarzyć, to się wydarzy bez mojej pomocy. Nie potrzebuję nowego roku, by coś w sobie zmienić i zmobilizować się do działania. I choć przełom 2015-2016 kojarzy się z nową szansą, którą co roku daje nam życie, czy nie możesz mieć tej szansy na co dzień? Nie no, trzeba czekać na zaproszenie *sarkaźmik*. 
W każdym razie, jeżeli jesteś osobą, która ma/miała jakieś postanowienia, życzę ci powodzenia. A jeśli utraciłeś te plany, to postaraj się je odzyskać. Tylko pomyśl, czy to dokładnie to, czego chcesz.


(tak, wiem, że już szesnaście dni po nowym roku)

Witajcie!
Mam nadzieję, że dobrze spędziliście ten dzień :). Ja zmusiłam się do wyjścia na mróz i zrobienia paru zdjęć (strasznie dawno nie wychodziłam nigdzie z aparatem). Efekty dzisiejszego wyjścia z przyjaciółką widzicie powyżej, w kolejnych postach pojawią się następne. Powoli zaczynam nabierać przekonania, że zima potrafi być piękną porą roku, no nie wliczając szybko zapadającego zmroku i mrozu. Życzę wam miłego wieczoru!

Komentarze

  1. Piękne zdjęcia! Zima bez mrozu byłaby moją ulubioną porą roku :D

    matrelsy.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  2. Myślę że powinniśmy najpierw zaczynać od najłatwiejszych rzeczy. Wtedy te trudniejsze puda nam sie wykonać szybciej :)
    Bardzo ładne zdjęcia!
    Pozdrawiam
    Mój blog-klik ♡

    OdpowiedzUsuń
  3. Tak jak ty uważam, ze nie potrzebuje nowego roku by coś zmienić. Ja chyba zmuszę się dzis na zdjęcia
    Pozdrawiam,Madda
    blog ->klik

    OdpowiedzUsuń
  4. Miałam podobnie, ale to jest przyzwyczajenie 'taka tradycja', że trzeba postanowić sobie coś w Nowym Roku. Mało kto wie, że trzeba to robić z sensem, a nie wypisywać głupoty 'aby było' :D

    http://pauuls.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Każdy komentarz i obserwacja wywołują uśmiech i niezwykle motywują.

✓ Komentarze wulgarne są od razu usuwane.
✓ Przyjmuję jedynie konstruktywną krytykę.
✓ Zostaw link do swojego bloga - chętnie poczytam.
✓ Nie bawię się w rzeczy typu: obserwacja za obserwację. Ale jeśli twój blog mi się spodoba - zaobserwuję.
✓ Jeśli komentujesz, zrobię to na pewno u ciebie.

Popularne posty z tego bloga

Publikujesz?

Jakby nie dość było, że z całego serca wyczekuję lata, słońce wyszło z samego rana dosłownie na piętnaście minut, a potem zniknęło pod warstwą chmur, ukrywając się przez resztę dnia. Witam was tym pozytywnym akcentem! O czym możemy pomówić dzisiaj? O tym, o czym obiecałam się wypowiadać. Czyli kiedy publikować, a kiedy swoje dzieła zachować w szufladzie? Nie wiem, ale się wypowiem! Zacznijmy od tego, że publikować możemy w różnych formach. Możliwe jest wysłanie swojego tekstu do jednej z młodzieżowych gazet, czasopism literackich, które zwykle chętnie przyjmują kilka akapitów od początkujących, jeśli tylko propagują postęp i samokształcenie. No, nie zawsze, ale warto próbować. Oprócz ucieczki do papierowych opcji, możemy założyć konto na jednym z serwisów internetowych takich jak: * Wattpad, * Sweek, * Blogspot (lub każda inna platforma oferująca założenie własnej strony), * Tumblr, * Facebook (dla odważnych, warto pisać pod pseudonimem).

Duże przestrzenie dzielą ludzi

Wielu z nas narzeka, że cierpi na samotność. Że nie ma dobrych kontaktów z rodziną. Rozczarował się, że nie wszystko wygląda idealnie jak w telewizyjnym serialu, który oglądają zamiast rozmawiać. Czym jest rozmowa? To sztuka, którą nieczęsto się już stosuje.  Rozmowa to wymiana informacji między dwojgiem ludźmi. Pytanie, odpowiedź. Adresat, odbiorca. Lecz są to przede wszystkim uczucia, które tworzą wspomnienia i więzi. Duże przestrzenie dzielą ludzi. Po jakimś czasie, gdy masz już wszystko: wielki dom, wielki telewizor, wielkie ego i wielkie bogactwo, uświadamiasz sobie, że zgubiłeś jedno. Rodzinę i miłość, to, co łączyło was kiedyś. Czy dom z marmuru, zimny jak lód, może być przytulny? Owszem, jeśli rządzą nim kochający się domownicy. Najczęściej jednak w tej drodze na szczyt tracimy najcenniejsze rzeczy, które z początku nie wydają nam się takie ważne. Dopiero później uświadamiamy sobie, że bez nich nikt tak naprawdę nie żyje. Wiem, że często to, co mamy w telefonie wydaje si

la Lune #3

Drogi pamiętniku, Ostatnio wydarzyło się aż za dużo. Musiałam wyjechać z nad morza, gdzie przeżyłam wspaniałe chwile, poznałam kogoś. Wczoraj też cudem uniknęłam utonięcia, ale poradziłabym sobie, gdyby nie pomoc tego Eryka. Niestety, Laura wzięła jego numer i kazała mi zadzwonić. Kiedy jest w takim nastroju, lepiej nie dyskutować. Oczywiście przeprosiłam go, za to jak się uniosłam. Stało się to, czego się obawiałam. Spytał co powiem na spacer. Zgodziłam się, ale nie ukrywam, iż nie mam na to ochoty. Chcę tylko wyprostować całą sprawę i tyle. Nie zamierzam niczego zaczynać. Klara zamknęła pamiętnik. Stanęła przed lustrem. - Muszę się ogarnąć. Chociaż trochę, bo nie zamierzam się jakoś specjalnie stroić na to spotkanie – mówiła sama do siebie. Otworzyła szafę. Narzuciła na siebie białą bluzkę i jeansową kamizelkę. Zdecydowała się też na koka na czubku głowy. - Wygodnie i tak jak lubię – skwitowała. - Ile mam jeszcze czasu? Spojrzała na zegarek. Niecałe piętnaście minut. Usłyszała pukani