To dziwne

Nigdy nie myślałam, że będę poproszona o napisanie wierszu na 'zamówienie'. Na wielką, wspaniałą okazję. Niżej, przepisałam wam go i pytam: Co o tym myślicie?

Wiersz jest zadedykowany jego prawdziwym odbiorcom.

To dziwne, gdy ktoś

jest tak bliski twojemu sercu,

gdy ktoś zastępuje gwiazdy

na ciemnym niebie, gdy

jest jak rosa, jak płatki śniegu.

Gdy patrzy z góry, lecz nie osądza,

gdy zbiera ostatnie promienie słońca.

Patrząc na złotą broszkę,

połyskującą w deszczu, budzącą

życia i dusze, wskrzeszającą

myśli, a tyranię obalającą.

Myślę, kto mi ją dał?

Dar od anioła, od tego,

który bielą skrzydeł zasłania

koniec, który patrzy z troską,

tworząc kolejne gwiazdy.

Byśmy mogli się w nie wpatrywać,

byśmy nie zaniedbywali siebie i marzeń.

Który uczy nas kochać, ale nie

materializm, który czterolistną koniczynę

pod nos podsunie, gdybyśmy oślepli.

W pamięci dotyk stron przywracający

i zapach biblioteki.

Anioł, który nie raz upadł

i nie raz się podniósł.

Który wędruje uśpionym

miastem, bez skrzydeł, bez aureoli.

Którego miłość wciąż niesie,

nie wie gdzie.

Ale ma nadzieję, że tą samą drogą,

którą szedł dotychczas.

Drogą Romea i Julii,

drogą Krzyżaków.

Towarzysząc Hobbitowi.

Drogą Chłopców z Placu Broni,

drogą Ani z Zielonego Wzgórza.

Szepcząc coś do ucha członkom

Stowarzyszenia Umarłych Poetów.

Pilnując Oskara, pocieszając Panią Różę.

To dziwne, że ktoś jest tak

bliski twojemu sercu, kto

był już wszędzie i pilnuje wszystkich.

To wspaniale, że wciąż trwa na swoim miejscu.