Przejdź do głównej zawartości

Nagły przypływ twórczości

Hej!  Dzisiaj udostępniam wam jednorazowe opowiadanie, w nagłym przypływie twórczości :3. Niedługo powinnam się zabrać za pierwszy post DIY (Do It Alone) oraz wywiad z założycielkami początkujących blogów. :) Który pomysł bardziej wam się podoba? 
ONI

Widzę, słyszę, czuję. To znaczy, że chyba żyję. Palce mam zdrętwiałe, przed oczami zamazany obraz. Leżę w śniegu, czuję pulsowanie w skroni. Mokre włosy przykleiły się do ramion. Z sinych ust wydobywa się para. Mogę wołać o pomoc, ale nie wołam. Mogę się podnieść, ale się nie podnoszę. Widzę i chyba tylko to robię. Patrzę na cienie przemykające wokół mnie. Niemal czuję ich śmiech. Nie wszystkie są złe. Niektóre zatrzymują się i odgarniają moje włosy niewidzialną ręką. Gdy chcę ich odgonić, w nagłym napadzie furii, moja dłoń natyka się na pustkę. A przecież widzę, że nadal tu są. Nie widzę ich twarzy, ale wiem że prawie wszyscy mają usatysfakcjonowaną minę. Kopią mnie w żebra, zgniatają płuca. Kolejny raz im się udało. Kolejny. Kolejny.
Kolejny.


Następny.


I nie ostatni.

Bo dalej będą mnie kopać i przewracać. Ale ja zdecydowałam się wstać. Jak na komendę znikają. Rozpływają się w powietrzu, zupełnie niespodziewanie. Tego jeszcze nie było, więc biegnę ile sił w nogach, przewracam się i znowu biegnę. Podnoszę się z każdego upadku, a oni mnie śledzą. Wiem, że patrzą, obserwują. Odnoszą triumf gdy upadam. Ponoszą klęskę gdy wstaję. Dokładnie pamiętam, gdy miesiąc temu, pierwszy raz wyswobodziłam się z ich uścisku. Bo oni nigdy nie znikną. Jedynie zniknęli dla mnie. Widzę, że teraz trzymają w swoich szponach innych ludzi. Nie zniknie moja przeszłość, ale przyszłość stoi otworem. Gdy rano, idąc korytarzem podeszła do mnie ta słynna, ze swoich pogróżek, gromada dziewczyn pierwszy raz zachowałam spokój. Zatrzymały się przede mną. Pierwszy raz zauważyłam liczne siniaki na rękach jednej z nich. Zobaczyłam blizny drugiej i rany trzeciej. A one widocznie zauważyły mój, jak zwykle rozumiejący i współczujący wzrok. I pierwszy raz nie odezwały się ani słowem. Bo zobaczyły, że ja rozumiem. Bo zobaczyły, że ja to dostrzegłam...

Komentarze

  1. Masz fascynującego bloga! Będę zaglądała, życzę dalszych sukcesów i wytrwałości :)

    http://mjrm-madeline.blogspot.com/2014/11/stay-with-me.html zapraszam serdecznie na mój blog, każdy komentarz i obserwowanie jest odwzajemniane. Proszę o klikanie w banery po prawej stronie bloga, to dla mnie bardzo ważne .

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Każdy komentarz i obserwacja wywołują uśmiech i niezwykle motywują.

✓ Komentarze wulgarne są od razu usuwane.
✓ Przyjmuję jedynie konstruktywną krytykę.
✓ Zostaw link do swojego bloga - chętnie poczytam.
✓ Nie bawię się w rzeczy typu: obserwacja za obserwację. Ale jeśli twój blog mi się spodoba - zaobserwuję.
✓ Jeśli komentujesz, zrobię to na pewno u ciebie.

Popularne posty z tego bloga

Black Heart

Kto miał chociaż raz przemożone wrażenie, że nie wie, co chce w życiu robić..? A jeśli wie, to waha się, czy na pewno będzie się spełniał w danym zawodzie, czy wytrwa? Tematyka dzisiejszego postu nie będzie o doradztwie zawodowym - Boże, broń! Nie wyobrażam sobie, że coś takiego mogłoby wyjść spod mego pióra. Niech ktoś mi o tym przypomni, kiedy skończę jakieś dwadzieścia lat i obym nie została właśnie doradcą zawodowym...  Chciałam napisać, że wszystkiego warto próbować. Mądrość życiowa, o której czytamy, którą napotykamy, nie wzięła się z niczego. Ktoś musiał coś robić, działać, angażować się - a z tym jest teraz problem. Mogę potwierdzić w stu procentach na przykładzie kilku znajomych. Żeby grupowo się w coś zaangażować, wszystkich trzeba ciągnąć na siłę. Żadnej dobrej woli. Żadnej chęci i ciekawości. Zresztą, nie wiedzą co tracą. Najgłębsze wartości życia trzeba odkryć samemu, pokonując swoje wewnętrzne bariery. Nikt niczego się nie nauczy, jedynie czytając książki i cytując...

Tutaj jestem!

Na pewno każdy z młodych, początkujących pisarzy ma taki okres, gdy zastanawia się nad swoim debiutem. Myślimy i myślimy, ale często nasze zmagania spełzają na niczym. Niedawno wysłałam próbkę swojego opowiadania do gazety. Nie otrzymując odpowiedzi przez dłuższy czas, wysłałam kolejny raz swoją prośbę. Tak to się ciągnęło, aż w końcu dostałam odpowiedź. Dosyć neutralną, bo okazało się, że nie mogą umieścić mojego opowiadania, ale zapraszają do wzięcia udziału w konkursie literackim. Okej. Jako, że jestem osobą bardzo dużo myślącą, to zaczęłam układać sobie w głowie przemyślenia i przeróżne wyjścia. Po pierwsze, cieszę się, że chociaż spróbowałam (dziwię się, że nie zwrócili mi uwagi za spam :3), mimo odmowy i postanowiłam zrobić pierwszy krok ku osiągnięciu swojego celu. Lecz co jeszcze mogę zrobić? 

Pokonać złość

/udowodnić, że może być lepiej. Zacznę od tego, że sama często denerwuję się z różnych powodów, ale ten post jest o jednym: człowieku. Każdy z nas zna sytuację, gdy nie może wytrzymać czyjegoś zachowania, sposobu bycia czy po prostu obecności. Zanim zacznę całą rozprawkę o pokonywaniu złości, chcę o czymś wspomnieć. Wiem, że często nie mamy wpływu na nasze uczucia, ale zastanów się, zanim zaczniesz kłócić się z kimś o to, kim jest. Wiem, że jesteśmy tylko ludźmi i niektóre rzeczy nas ponoszą, ale nie możemy mieć pretensji do nikogo za to jak prowadzi swoje życie. Możemy zwrócić uwagę danej osobie, jeżeli coś nam nie pasuje w jej/jego zachowaniu, ale pamiętajmy o konstruktywnej krytyce.