Sięgnąć nieba

Rozdział 17

Stanął obok mnie. Podpisaliśmy się i przypięliśmy kłódkę do poręczy, a ja tak po prostu się do niego przytuliłam. Objął mnie w talii, a ja zarzuciłam mu ręce na szyję. Stanęłam na palcach i wtuliłam się w jego kurtkę. Czułam się tak bezpiecznie. Byłam niemal pewna, że chłopak słyszał jak bije moje serce. Nie szybko, podekscytowane, tylko powoli i umiarkowanie jakby chciało cieszyć się tą chwilą.

Poczułam jego oddech przy moim uchu.

- Idziemy na szarlotkę i kawę? - wyszeptał.

Uśmiechnęłam się.

- Czytasz mi w myślach.

Ale żadne z nas się nie ruszyło. W końcu postanowił nas ruszyć deszcz. Gdy odsunęliśmy się od siebie, spojrzałam jeszcze raz na kłódkę.

Zoey

Ryan

Między inicjałami nic nie było. Pusta przestrzeń. A może coś jednak między nami było? Nie miałam pojęcia, a w tej chwili miałam ochotę tylko na ciepłą kawę. Ryan ze wszystkich sił próbował uchronić mnie od deszczu. W końcu powiedziałam, że to nie ma sensu i szybko popędzilliśmy do kawiarni. Chłopak zamówił dla nas po kubku gorącego napoju i ciasto. Ja zajęłam nam stolik. Gdy wrócił na miejsce z dwoma kubkami, chciałam mu oddać kasę, ale się nie zgodził.

- Ja stawiam – powiedział tylko i uśmiechnął się.

Jeszcze chwilę próbowałam go przekonać, ale przerwał mi kelner, który przyniósł ciasto. Zaczęliśmy jeść.

- Pycha – powiedziałam z ustami pełnymi szarlotki.

Ryan wziął serwetkę i starł bitą śmietanę z czubka mojego nosa.

- Widzę – roześmiał się.

Potem przez dobre półtorej godziny rozmawialiśmy. Nagle przypomniałam sobie o kartce dla Nathan'a.

- Ryan, muszę iść. Chcę jeszcze coś dostarczyć przyjacielowi. Może spotkamy się niedługo?

- Jasne. Odprowadzić cię?

Pokiwałam głową. Chciałam jeszcze nacieszyć się jego towarzystwem.

- Ale przecież będziesz miał o połowę więcej drogi do domu – zauważyłam.

Machnął ręką.

- Zadzwonię po taksówkę.

Szliśmy w strugach deszczu, już nie zważając na to, że jesteśmy mokrzy. Teraz już wszystko jedno.

- Włosów nie dało się uratować – pomyślałam.

Kosmyki, które wystawały zza kapelusza, pokręciły się jeszcze bardziej niż zwykle. Przed domem eks-przyjaciela, poprosiłam Ryan'a, żeby zaczekał. Schyliłam się i wsunęłam kartkę pod drzwi. Poszliśmy dalej. Gdy dotarliśmy przed dom Shauny, wyjęłam komórkę.

- Boże – pomyślałam – 15 nieodebranych od Shauny. Zabije mnie.

Szybko pożegnałam się z Ryan'em i weszłam do domu. Od razu dopadła mnie przyjaciółka. Zastałam ją w tym samym stanie co rano.

- Gdzie tyle byłaś? Już myślałam, że zabrali cię do jakiegoś laboratorium rządowego, czy...

- Co ty wygadujesz? Laboratorium rządowego? - roześmiałam się.

Pokręciła głową.

- No dobra, może jestem trochę poddenerwowana tym szukaniem.

- To już nie szukaj informacji, bo doprowadzi cię to do białej gorączki.

Pokiwała głową.

- Pójdę się ogarnąć – powiedziała.

Tymczasem uprzątnęłam salon (był zawalony papierami), ściągnęłam kapelusz z głowy i rzuciłam go w kąt. Poszłam po suszarkę, a po chwili moje włosy były suche. Związałam je w kucyk i przebrałam się w dresy. Zamówiłam pizzę. Widziałam, że Shaunie przydałby się odpoczynek. Chodziła zestresowana i to przeze mnie, bo wciągnęłam ją w to wszystko. Nawet się nie przebrałam, tylko wzięłam perukę, kapelusz i parasol, pobiegłam do pobliskiej wypożyczalni filmów. Wróciłam w samą porę, bo przywieźli pizzę. Zapłaciłam i postawiłam karton na stole, przed telewizorem.

- Chodź na film – wrzasnęłam do Shauny.

Wychyliła się zaciekawiona zza drzwi łazienki.

- Film? Jaki? - spytała.

- Apartament.

- Horror, komedia, melodramat?

- Horror.

- Uuu, to ja jestem za – szybko podbiegła i usadowiła się na kanapie.

Włożyłam płytę do odtwarzacza. Powoli zaczynało się ściemniać.

Oglądałyśmy, jedząc pizzę. Gdyby nie lampy, oglądałybyśmy film w ciemnościach, a wtedy pewnie byśmy się posikały.

- Dobra jest – skomentowała Shauna, gdy bohaterka schodziła z czwartego piętra po rynnie, uciekając przed jakąś psycholką.

- Ale ledwo się trzyma – dodałam.

Wtedy zgasło światło. Pisnęłyśmy.

- To nic – próbowałam uspokoić i siebie, i ją.

- Zejdę do piwnicy, sprawdzić bezpieczniki – wydukała.

- Okay.

Sama podniosłam się z kanapy i po ślepaku wyruszyłam na poszukiwania latarki. Na razie świeciłam sobie telefonem. Jakby na domiar złego, rozległo się pukanie do drzwi. Stałam w kuchni sama, a gdy usłyszałam ten charakterystyczny dźwięk, moje serce zamarło. Obróciłam się niespokojnie.

- Z dwojga złego, co mi szkodzi – stwierdziłam, biorąc z szafki w przedpokoju patelnię.

Wcześniej zapomniałam ją odłożyć na miejsce. Uniosłam patelnię przygotowując się do ataku. Jednym szybkim ruchem otworzyłam drzwi. Wmurowało mnie w ziemię. W progu stał Ryan, cały mokry. Trząsł się z zimna. Powoli opuściłam patelnię.

- He-ej Zoey.

Szybko wciągnęłam go do środka.

- Boże, jesteś cały przemoknięty! Chodź!

Prowadząc go do łazienki, znalazłam latarkę.

- Poczekaj tu, przyniosę ci jakieś ubrania taty Shauny.

Po dwa schodki, pobiegłam do piwnicy. Zastałam tam przyjaciółkę, zawzięcie wpatrującą się w bezpieczniki. Poświeciłam na nią latarką.

- Odkryłam, że nie jestem elektrykiem – zauważyła.

- Brawo... Możesz mi dać jakieś ubrania twojego taty?

- Jasne, a po co ci?

- Najpierw daj mi te ubrania.

Shauna poleciała na górę, a po chwili wróciła z parą spodni i niebieską koszulą. Szybko podziękowałam i wróciłam do Ryan'a.

- Masz, przebierz się – rzuciłam mu ciuchy i wyszłam na korytarz.

Gdy był gotowy, dałam mu ręcznik, żeby wytarł głowę. Usiadłam przy stole kuchennym. Chłopak poszedł w moje ślady.

- Więc co się stało? - spytałam.

- Wracałem do domu, ale mieszkanie było zamknięte. Dobijałem się, a potem przypomniało mi się, że rodzina wyjeżdżała na jakieś spotkanie. A ja zapomniałem kluczy. Stałem na progu i czekałem, miałem nadzieję, że wrócą wcześniej, ale na próżno. I pomyślałem... mógłbym tu przenocować jedną noc? - spytał niepewnie.

W tej chwili wydał mi się taki bezradny.

Zawołałam Shaunę, bo przecież to jej dom. Chłopak ponowił swoją prośbę. Moja przyjaciółka wzruszyła ramionami.

- Okay. Możesz spać w pokoju moich rodziców. I tak ich nie ma – powiedziała i wróciła do piwnicy.

Po chwili światło wróciło, a z dołu dobiegł nas triumfalny okrzyk Shauny.

- Zostanę elektrykiem!

Roześmieliśmy się. Moja przyjaciółka wróciła, a chwilę później i ona usiadła przy stole w kuchni.

- Co powiecie na kolację? - spytała.

- Ja jestem za. Nawet po tej pizzy jestem głodna – mruknęłam.

- Też bym coś zjadł.

Nawet się nie obejrzał, a został wciągnięty w robienie sałatki. Dzielnie walczył z fetą, która była już doszczętnie zniszczona i zmiażdżona. Wyjęłam z lodówki drugą paczkę.

- Może ci pomóc? – zaproponowałam z uśmiechem.

- To odmawia współpracy.

- Nie tylko ty tak twierdzisz – roześmiałam się, gdy przypomniałam sobie Shaunę z pomidorem na bluzce.

  Werqa Ju