Drogi pamiętniku,
Ostatnio wydarzyło się aż za dużo. Musiałam wyjechać z nad morza, gdzie przeżyłam wspaniałe chwile, poznałam kogoś. Wczoraj też cudem uniknęłam utonięcia, ale poradziłabym sobie, gdyby nie pomoc tego Eryka. Niestety, Laura wzięła jego numer i kazała mi zadzwonić. Kiedy jest w takim nastroju, lepiej nie dyskutować. Oczywiście przeprosiłam go, za to jak się uniosłam. Stało się to, czego się obawiałam. Spytał co powiem na spacer. Zgodziłam się, ale nie ukrywam, iż nie mam na to ochoty. Chcę tylko wyprostować całą sprawę i tyle. Nie zamierzam niczego zaczynać.
Klara zamknęła pamiętnik. Stanęła przed lustrem.
- Muszę się ogarnąć. Chociaż trochę, bo nie zamierzam się jakoś specjalnie stroić na to spotkanie – mówiła sama do siebie.
Otworzyła szafę. Narzuciła na siebie białą bluzkę i jeansową kamizelkę. Zdecydowała się też na koka na czubku głowy.
- Wygodnie i tak jak lubię – skwitowała. - Ile mam jeszcze czasu?
Spojrzała na zegarek. Niecałe piętnaście minut. Usłyszała pukanie. Jej rodzice mieli zaraz wrócić, dlatego zdziwiła się, gdy zobaczyła w drzwiach Laurę.
- Coś się stało?
- Przyszłam się upewnić, że na pewno idziesz na tą randkę – uśmiechnęła się od ucha do ucha.
- To nie randka, a poza tym za raz wychodzę.
- Wiem, ale...
W tej chwili na klatkę wszedł Eryk.
- Oooo cześć – przywitała się Laura. - ja już wychodzę i nie przeszkadzam.
Klara posłała przyjaciółce mordercze spojrzenie.
- Hej – chłopak uśmiechnął się serdecznie. - idziemy?
- Tak, jasne – odpowiedziała bohaterka.
We trójkę wyszli z budynku, a potem ich drogi się rozeszły.
- Może pójdziemy do parku? - zaproponował.
- Czemu nie...
Chłopak przez chwilę milczał, a potem zaczął:
- Nie chciałaś żebyśmy razem szli na spacer, prawda?
Dziewczynę zaskoczyło to, jak dobrze umie odczytać jej uczucia. Nawet trochę jej to zaimponowało.
- Mam być szczera, czy kłamać?
- Nie będę cię do niczego zmuszał – powiedział to, po czym zawrócił – może lepiej pójdę do domu i nie będę zawracał ci głowy.
Klara stała zszokowana. Nigdy nie zdarzyło jej się coś takiego. Czuła jednocześnie wstyd, zdziwienie, skruszenie. Ale głównie niepewność.
- Czekaj! Przepraszam. Nie miałam ochoty na ten spacer. Nie znam cię zadobrze, a myślałam, że będzie źle. Niepotrzebnie się na ciebie wydarłam wtedy nad jeziorem. Przepraszam. Chodźmy do tego parku - wyrzuciła z siebie.
Patrzyła na chłopaka z nadzieją w oczach. Można powiedzieć, iż go nawet polubiła. Nie chciała sprawić mu przykrości.
- Na pewno?
- Tak – uśmiechnęli się oboje.
- Dobrze, więc chodźmy.
Komentarze
Prześlij komentarz
Każdy komentarz i obserwacja wywołują uśmiech i niezwykle motywują.
✓ Komentarze wulgarne są od razu usuwane.
✓ Przyjmuję jedynie konstruktywną krytykę.
✓ Zostaw link do swojego bloga - chętnie poczytam.
✓ Nie bawię się w rzeczy typu: obserwacja za obserwację. Ale jeśli twój blog mi się spodoba - zaobserwuję.
✓ Jeśli komentujesz, zrobię to na pewno u ciebie.