Tonę

Jak już dosyć dawno obiecałam, skończyłam wreszcie jednorazowe opowiadanie. Nie zależało mi na tym, by było nie wiadomo jak długie. Chodziło raczej o przekaz i o to, jak duży wpływ ma na nas muzyka: nie marnujmy swojego życia na użalanie się nad sobą.

"Tonę"

Mogę śmiało powiedzieć,  że tonę. Przez siebie samą znalazłam się w takiej a nie innej sytuacji. Poplątane myśli napierają na mnie ze wszystkich sił, miażdżąc płuca i serce. Oczekiwania przyjaciół,  że wszystko naprawię. Poczucie winy. I dziwne uczucie, które każe mi stać w miejscu. Uczucie, przez które boję się zrobić krok do przodu. Gdybym przywróciła dawny stan rzeczy, uciekam ponownie. Zostawiając tych, na których mi zależy. Ponownie ich raniąc i popełniając drugi raz ten sam błąd. Czy to można nazwać kochaniem? Opiekuńczością? Krzywdzę, żeby nie skrzywdzić ponownie? O co chodzi?
A co, jeśli powinnam uciec? Wbijam paznokcie, raniąc skórę dłoni, ale to przynosi spokój. A przynajmniej pozwala mi się uspokoić. Nie rozpłakać. Trzymać emocje na smyczy. Wiem, że prędzej czy później wybuchnę fontanną łez. Że będę leżeć w pokoju z twarzą wtuloną w poduszkę i szlochać. Że w końcu zacznie boleć mnie głowa i zasnę. Ale dopiero, gdy zostanę sama. I nikt nie będzie widział jak tonę.
Gdy wchodzę do domu, zamykam z trzaskiem drzwi i siadam na podłodze. Wyrównuję oddech i zdejmuję buty. Podchodzi do mnie biały kot, mruczy, kładzie mi się na kolanach. Mam wrażenie, że został mi tylko on. Opieram głowę o ścianę, zamykam oczy. Przez krótką chwilę otacza mnie nieprzenikniona ciemność. Potem pod powiekami pojawiają się obrazy, których wolałabym już nie widzieć. Każdy z nich przedstawia nowy moment mojego upadku. Jest ich dużo, całe życie jedynie upadałam i znalazłam się na dnie. Ciemnym, gdzie nie dociera najmniejszy promyczek światła. Tą przytłaczającą chwilę, przerywa muzyka, płynąca z telefonu. Wyłączony, leżał na szafce. Zmusiłam umysł do pracy i spojrzałam w tamtą stronę. Nie dotykałam urządzenia, piosenka Florence And The Machine sama zaczęła płynąć z głośnika.

Sometimes I feel like throwing my hands up in the air
I know I can count on you
Sometimes I feel like saying Lord, I just don't care
But you've got the love I need to see me through

Sometimes it seems that the going is just too rough
And things go wrong no matter what I do
Now and then it seems that life is just too much
But you've got the love I need to see me through

(...)

Time after time I think oh Lord, what's the use?
Time after time I think it's just no good
Sooner or later in life the things you love, you lose
But you've got the love I need to see me through

(...)

Gdy piosenka się kończy, ponownie wyłączam telefon i wstaję. Mam ochotę zakopać topór wojenny sama ze sobą i dać spokój. Podjąć decyzję. Tak też robię. Dosyć użalania się nad sobą i płakania w poduszkę. Sińce na dłoni znikną, tak samo jak moje urojenia. Otrzymałam od Boga życie. A teraz je marnuję. Nie mogę tego zrobić. 

Czuję się lepiej. Wszystko zaczyna być lepsze. Będzie lepiej.