Przejdź do głównej zawartości

Dzieci XXI wieku.

Chyba ostatnim rocznikiem "z dzieciństwem" był rocznik 2000. Przynajmniej według mnie. Nie chcę nikogo obrazić, piszę na podstawie tego, co widzę wokół. Kiedyś na podwórku graliśmy w klasy, w baba jaga patrzy, w mumię czy lunatyka. Siedzieliśmy na dworze praktycznie przez równe 24h.



 Wspominając moje dzieciństwo, mogę śmiało powiedzieć, że było normalne. Dzieciństwo dziecka. Bawienie się lalkami - nie "Monster High". Zabawy w chowanego i w berka - nie z telefonem w piaskownicy. Oglądanie bajek - "Bolek i Lolek", "Olinek Okrąglinek", "Reksio". Teraz? Sponegebob. Idąc ulicą widzę powiedzmy 9-latka, który co drugie słowo klnie. Który denerwuje się, że nie może wrócić do domu i pograć w Minecrafta. Kiedy tak wspominam, mam wrażenie jakby dawne dzieciństwo i teraźniejsze, dzieliła wielka przepaść. Nie było "zabawek" (jeśli można je tak nazwać) typu POTWORKI ZE ŚMIECI...........................


 Co wpłynęło na taką zmianę? Na pewno media. Telefony, coraz młodsi mają konta na Facebooku, Twiterze, czy czym tam jeszcze. To zabiera im dzieciństwo, którym powinni się cieszyć. Bo mają tylko jedno. Teraz zdjęcia z wakacji, 8-latki wstawiają na 'fejsa', a nie do najprostszego albumu rodzinnego. Wszystko dzieje się w internecie, a dzieci nie powinny poświęcać na to aż tyle czasu. 
W ogóle nikt.


Potrafię zrozumieć to, że czasem musimy coś znaleźć, czego powiedzmy nie ma w słowniku, czy encyklopedii. Do biblioteki nie chce się lecieć. OKAY. Ja sama poświęcam komputerowi jakieś 15min-30min dziennie, jeśli mam ochotę. Głównie po to, żeby napisać notkę. W weekendy, jeśli mam czas to też niedużo. Halo, ale dzieci? Jak wyżej pisałam, dzieciństwo ma się jedno.

 Werqa Ju

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Kot dla uwagi

http://www.unsplash.com Naprawdę dawno mnie tu nie było, więc trzy miesiące spóźniona, witam wszystkich w nowym roku! Mam nadzieję, że dla wszystkich będzie jeszcze lepszy niż ten poprzedni. Przyznajcie się, kto zdążył już złamać swoje postanowienia? Dzisiaj przychodzę do was tak właściwie... z niczym. Przepraszam. Daję znać, że żyję i jeżeli ktoś pozostał jeszcze na tych starych śmieciach, mam nadzieję, że mój warsztat nadal będzie was zadowalał. A teraz czas na lanie wody. Upływający czas mierzę nie tylko zerkając na białe kartki kalendarza, ale też przez patrzenie w lustro. Włosy, które w sierpniu sięgały nad ramię, teraz urosły o dobre sześć centymetrów. Mam wrażenie, że jeszcze te prawie pół roku temu uważałam się o wiele mądrzejszą niż jestem teraz, ale cóż, tak bywa. Mam nadzieję, że niedługo znowu zacznę gadać od rzeczy. Nie wiem nawet o czym powinnam pisać. Nie kręci mnie już wysławianie się na każdy temat, a także lanie wody (udawajmy, że właśnie teraz tego nie ...

Książka o promyczku

Jeśli kiedykolwiek chciałeś poddać się tylko dlatego, że było trudno, powinieneś przeczytać wspaniałe dzieło Kim Holden. Książka chwyciła mnie za gardło, przydusiła, a na koniec wywołała niemożliwy do powstrzymania potok łez. Masz przed sobą taki krajobraz: jezioro, chmurne popołudnie. Na pomoście siedzi dziewczyna z nogami podkulonymi pod samą brodę i kiwa się w tył-przód jakby miała chorobę sierocą. Szara przestrzeń otacza ten samotny punkcik, mimo że w około turyści na kocach łudzą się o trochę słońca. Po twarzy bieduli strumieniami płyną łzy, sprawiając, że wygląda szalenie nieatrakcyjnie, ale co tam.  Pytanie: Co tak naprawdę robi? Odpowiedź: Czyta najpiękniejszą, najbardziej nieziemską książkę jaką mógł wymyślić człowiek. Właściwie, może Kim Holden nie jest człowiekiem? Może jest wszechwiedzącą maszyną do pisania wyrywających serca powieści? Może jej życiową misją jest uczenie nas, [SPOILER ALERT] że tak naprawdę to nie śmierć jest najważniejsza?

Największe niesprawiedliwości świata

Myśl dnia: ten moment, gdy nawet osiedlowy supermarket ma Instagrama, a ty nie i zastanawiasz się co takiego mogą tam wrzucać. Zdjęcia szynki z promocji? Pomijając tym razem poważne tematy, trochę się pośmiejemy (powodzenia, moje poczucie humoru jest dziwne) rozważając nad tym co przeszkadza nam w świecie.  Zapraszam na post pełen nawiasów i subiektywnych podpunktów trochę po nic. A jednak po coś. ☆ Najbardziej denerwują mnie osoby, które jedzą, jedzą, i nie tyją (wcale nie jestem jedną z nich ciii, to koncepcja samoirytacji). Mogą wtrąbić cały słoik Nutelli, dobić to grubymi naleśnikami na oleju, z syropem klonowym i cukrem, a nogi nadal wyglądają jak z paryskiego wybiegu. Ugh. ☆ Łączenie kolorów. Kiedy ty boisz się połączyć czarny z żółtym, a te wszystk...